Tarnica wznosi się na wysokość 1346 metrów nad poziomem morza i jest najwyższym szczytem w polskiej części Bieszczadów i jednocześnie w województwie podkarpackim. Tarnica wznosi się na krańcu pasma połonin w grupie tzw. Gniazda Tarnicy i Halicza. Szczyt należy do Korony Gór Polski. Szczyt wznosi się ponad 500 m ponad Dolinę Wołosatki i charakteryzuje się dość osobliwą sylwetką z dwoma wierzchołkami o wysokościach 1346 i 1339 m.n.p.m. Od sąsiadującego masywu Krzemienia szczyt Tarnicy oddzielony jest głęboką Przełęczą Goprowską, a z masywem Szerokiego Wierchu łączy się przełęczą o wysokości 1275 m.n.p.m. Grzbiet i szczyty Tarnicy wyścielają złomowiska skalne i naturalne zagłębienia, widoczne są także resztki okopów i transzei wojennych. Na szczycie znajduje się punkt geodezyjny oraz postawiony w roku 1987 żelazny krzyż, który wraz z murowaną tablicą upamiętnia pobyt księdza Karola Wojtyły. Południowa strona szczytu to stroma, kamienna ściana, u podnóża której znajduje się kamienny rumosz. Na Tarnicę prowadzą dwa piesze szlaki turystyczne. Pierwszym z nich jest szlak czerwony – końcowy odcinek szlaku Ustroń-Wołosate (część Głównego Szlaku Beskidzkiego). Drugie podejście, bardziej strome, to szlak niebieski, prowadzący na szczyt z Wołosatego. Szczyt Tarnicy jest najbardziej atrakcyjnym punktem widokowym w Bieszczadach – przy dobrej pogodzie można zobaczyć nawet Tatry! A także podziwiać piękne widoki po ukraińskiej i słowackiej stronie Bieszczadów. Nazwa szczytu prawdopodobnie wywodzi się z języka rumuńskiego i oznacza przełęcz, siodło.
Tarnica – najwyższy szczyt polskich Bieszczadów
