Wszyscy znamy choćby z pocztówek charakterystyczne krajobrazy Beskidów. Chociaż większość szczytów znanych turystom przypomina łagodne kopuły, pokryte gęstymi liściastymi i mieszanymi lasami, to znawcy tych terenów zwracają uwagę, że najwyższe ze szczytów bywają skaliste i pozbawione roślinności. Na specyfikę beskidzkiej przyrody wpływa tutejszy klimat, odznaczający się dużą zmiennością pogody, dużą ilością opadów i wykształceniem pięter klimatycznych, które powodują, że również tutejsza roślinność układa się piętrowo. Najniżej znajduje się regiel dolny i środkowy pokryty bukami, sosnami, dębami i jodłami. To buki nadają beskidzkim stokom zachwycający rudawo – złoty kolor, który zaczyna pojawiać się już wczesną jesienią. W wyższych partiach można spotkać drzewa i rośliny typowe dla regla górnego: kosodrzewinę, zwykłe i skarlałe świerki, czy porzeczkę skalną. Beskidy są ostoją dla wielu gatunków zwierząt. Występują tutaj lisy, kuny, jelenie, dziki, a nawet rysie i niedźwiedzie. Liczne są gatunki ptaków, począwszy od znanych bażantów i dzięciołów, a skończywszy na przedstawicielach rzadszych gatunków: myszołowa, puchacza, głuszca, a także zwierząt chronionych, jak na przykład salamandra. Cenne walory przyrodnicze Beskidów pozwoliły utworzyć na ich obszarze wiele parków narodowych i krajobrazowych.
Chroniona beskidzka przyroda
