Połonina Caryńska, lub Połonina Berehowska to jedna z najbardziej znanych bieszczadzkich połonin. Jest to masyw górski położony pomiędzy dolinami Prowczy i Wołosatego. Na północy, od Magury Stuposiańskiej masyw oddzielony jest Przysłupem Caryńskim, natomiast na południu, poprzez Wyżniańską Przełęcz graniczy z pasmem górskim Działu. Na terenie masywu Połoniny Caryńskiej znajdują się cztery szczyty. Najwyższą kulminacją jest Kruhly Wierch o wysokości 1297 m.n.p.m., pozostałe zaś mają wysokość 1245, 1239 i 1148 m.n.p.m. Widok z Połoniny Caryńskiej obejmuje między innymi Połoninę Wetlińską, masyw Wielkiej Rawki oraz grupę najwyższych szczytów polskich, Zachodnich Bieszczadów: Tarnicę i Halicz. Nazwa masywu Połoniny Caryńskiej pochodzi od nieistniejącej już wsi Caryńskie, do której należały znajdujące się na połoninie pastwiska. Były one też podzielone pomiędzy miejscowości Ustrzyki Górne, Berehy Górne i Bereżki. Wypas owiec, intensywny jeszcze w okresie międzywojennym został zaniechany, zarówno ze względu na konieczność ochrony roślinności, jak i na depopulację tych terenów w drugiej połowie XX w. Obecnie Połonina Caryńska znajduje się na terytorium Bieszczadzkiego Parku Narodowego i objęta jest ochroną. Na Połoninę Caryńską prowadzi szlak czerwony z Ustrzyk Górnych, szlak zielony z Przysłupu Caryńskiego oraz wchodząca w skład szlaku zielonego Ścieżka Przyrodnicza Buk, również mająca początek w miejscowości Ustrzyki Górne. Na obszarze Połoniny Caryńskiej występują rzadkie i będące pod ochroną gatunki roślin.
Masyw Połoniny Caryńskiej
